Een weekend vol liefdadigheid.

Een heerlijke dag in Tavira. Wie goed doet, goed ontmoet?

Zoals jullie al begrepen hadden, word ik zo langzamerhand ook steeds meer het sociale circuit ingezogen. Dat kan geen kwaad, want uitbreiding van je netwerk levert ook de nodige voordelen op. We zijn er op de wereld om elkaar om elkaar, te helpen niet waar? (Bron: “Ja zuster, nee zuster” (of was het “Het Schaap met de Vijf Pooten”?)). Afgelopen weekend was het dan zover: de inzamelingsdag voor de “underprivilaged children in the Algarve” van de Rotary Club Almancil. Een dag met een golfwedstrijd, muziek, loterijen en een galadiner. Kost een paar centen maar dan heb je ook wat.

De golfwedstrijd werd gespeeld op Benamor, vlakbij Tavira, een middeleeuws stadje tussen de Spaanse grens en Faro. De course is gemaakt rondom een oud kapelletje, met prachtige fairways geflankeerd door stokoude olijf-, amandel-, kurk- en johannesbroodbomen. Deze bonen vormen namelijk de enige natuurlijke vegetatie die overleeft op droge grond, zonder dat er daarvoor extra geïrrigeerd moet worden. Vanaf de baan zijn er prachtige vergezichten zowel naar zee als naar het binnenland. Het enige wat de blik naar de Atlantische Oceaan ontsiert is de aanwezigheid van 17 bouwkranen in je blikveld. Deze telling werd uitgevoerd door één van mijn flightgenoten, die in keukens doet, en dan is elke hijskraan een opportunity, niet waar? Met ons team, verder bestaande uit een fysiotherapeut, een apart-hotel eigenaar en moi, de huisarts, hadden we letterlijk een vliegende start. Er was ons verteld dat we om 10.10 mochten afslaan, maar toen wij ons rond half tien gezellig keuvelend meldden, bleek de organisatie een foutje te hebben gemaakt en moesten we meteen aan de bak. Iedereen die iets van het golfspel heeft gesnapt weet dat het een spelletje is die mentale rust tussen de oren vereist (lees: “The inner game of golf”) dus op dat moment waren we al kansloos voor de eerste prijs. Net als de glooiende baan kende ons spel toppen, maar vooral diepe dalen. Gerrie Kneetemann zou hebben gezegd: “als een natte krant”. But, who cares, heerlijk weer, gezelligheid en zo nu en dan toch ook nog wel een goeie slag, het houd je in ieder geval van de straat. Ik had nog een extra nadeel omdat ik vorige week tijdens één van mijn oefensessie mijn P-wedge ben kwijtgeraakt, (vooral in mijn hoofd) één van mijn belangrijkste golfclubs. Het korte spel was dan ook een drama. De afslagen daarentegen, vooral met de driver van de Lidl (niks Gallaway) waren soms bijna subliem. En ging het dan een keer goed tot op de green, dan werd het putten wel weer verstierd door giebelende pubers die uitgenodigd waren de afloop bij het clubhuis muzikaal te ondersteunen. Omdat je als team speelt doet het er verder niet toe als je loopt te krukken, de score van de beste 3 telt en onze teamcaptain was al tevreden als ik in ieder geval met één score zou hebben bijgedragen, en dat was meteen bij de eerste hole en daarna ging het licht uit. Afijn, nu is bijna alles over het “kolfen” gezegd maar het venijn zat ‘m in de staart. Ook al loop je overall te klunzen, je kunt met een bepaalde slag toch nog wel eens een prijsje in de wacht slepen, zoals de langste slag of een slag het dichts bij de vlag. Zo ook hole 17 (van de 18 voor de niet kenners). Een PAR 3, wat wil zeggen dat de gemiddelde professional er 3 slagen over doet om het balletje in het gaatje te krijgen en dat je in één klap dicht bij de hole kan zijn. Op zo’n hole wordt wel eens gespeeld om “the nearest to the pin”. Afstand 153 meter. Het gaat nergens meer om. Op het moment van slaan word mijn peformance wreed verstoord door het opdoemen van een andere, massief gebouwde golfer die plotseling, al kletsend, in mijn gezichtsveld komt en begint te tokken met mijn flight-captain. De bal rolt een zielige paar meter ver en ik was toch een beetje verontwaardigd. Gelukkig was iedereen unaniem van mening dat deze slag als niet geslagen kon worden beschouwd, en ik kreeg de kans op een reprise die mijn golfdag meer dan goed maakte: een slag met de bal eindigend op 1.20 meter van de pin. Nog één flight van 3 te gaan waarvan 2 vrouwen, en deze prijs is alleen voor mannen, dat maakt slechts één kans dat ik nog voorbij word gestreefd. Wel een reële kans: deze man had wél de andere neary van de mannen op hole 8…. Maar nee hoor, mijn bal blijkt de winnaar! Na deze uiterst vermoeiende exercitie op het terras bijkomen met een lekker potje bier. De eerder gemelde muziek is ook iets bijzonders: een enthousiaste dirigent uit Almancil treedt vandaag voor ons op met maar liefst 3 orkesten! De eerste is een blaasfanfare van jeugdige muzikanten, die zoals verteld niet weten dat je met het putten je mond moet houden, maar wel heel leuk muziek kunnen maken. Daarna de eerste loterij voor het goede doel: geen prijs, dus gelukkig in de liefde denk ik dan maar. Bij de prijsuitreiking bleek hoe verschrikkelijk ons team had gefaald: wij hadden 88 punten, het team met de derde! prijs al 112 en de winnaars 124!? Dat vraagteken staat er terecht: je moet je afvragen of er over het geheel wel altijd eerlijk wordt geteld. En toen mocht ik naar voren voor mijn beloning. Twee overnachtingen voor 2 met ontbijt in het luxe Pestana Sintra Golfhotel, vlak bij Lissabon. Wilden Iloon en ik toch al graag naar toe, zie je wel, geluk in de liefde…. Dan nog de uitsmijter. Frits, (Young Uncomplicated Pensionada), had zich als niet-kolfer te elfder ure bij de (golf)clinic gemeld (naar verluid omdat hij eerst naar de verkeerde course was gereden), om vervolgens meteen de bal in een paraplu te chippen en zo de prijs voor de clinic in de wacht te slepen. Mensen zeggen wel dat ze iets niet doen, maar volgens mij staat ie ’s nachts van zijn terras aan zee te oefenen (strand is leeg, vissers zijn ver weg, dus die ballen kunnen gevaarloos de plomp in). Ok, genoeg gegolfd, maar toch wel het vermelden waard als één van de prettige bijkomstigheden van onze emigratie.

Tavira. Een romantisch antiek stadje, met in het midden een tot pousada (luxe (staats?) hotel) omgebouwd klooster. Schitterende locatie voor het galadiner. Enkele vrienden hadden er een kamer gehuurd waar ik me in mijn pinguinpak kon hijsen, maar er was nog tijd over dus eerst maar een duik in het zwembad en nog een korte stadswandeling. Mooie oude geveltjes, een groot plein met een musicerende oude accordeonist, een kerk aan een parkje afstekend tegen de azuurblauwe lucht. Life is as bad as it is.

Tijdens de welkomstchampagne op de mooie patio het tweede orkest van onze dirigent zien optreden, ook heel speciaal, met conga’s die niet met de hand, maar met stokken werden bespeeld. Enige nadeel: een Hollandse smoking is erg warm als het 30o is.

Het diner bestond uit een paté van tamme eend, een stevige visfilet van een ons allen onbekende species die zwom in gesmolten boter met citroen, een lamsbout en een vooral machtig toetje. Dit alles vergezeld van de witte en rode wijn. Tijdens het diner opnieuw activiteiten voor de minder bedeelde kindertjes, een gratis loterij waar één van mij tafelgenoten warempel voor de tweede keer won (eerder bij de golf ook al), een betaalde loterij waar ik wel het goede nummer had maar niet de goede kleur en een “auction” van een zeefdruk van een hier bekende artiest, voorstellend wat zeilboten, maar die mij niet voldoende kon boeien. Natuurlijk ook wat aan relatiemanagement gedaan, en dat kan altijd nog van pas komen. De avond werd afgesloten met het derde orkest van onze dirigent, een lekkere Big Band met een trosje smooth klinkende saxofoons…. Een dansje en een bica descafinada, en de vermoeiende dag liet zich gelden. Nog 3 kwartier naar huis rijden , om daarna volkomen uitgewoond mijn mandje in te rollen want zondag mijn eerste dienst.

Al met al een wélbestede dag, die uiteindelijk ruim €20.000 heeft opgeleverd voor de kinderen, het kan ook nog een paar ruggen meer worden. Ik heb me voorgenomen mijn Rotary-vrienden volgend jaar te overtuigen van de kinderprojecten waaraan wij tot nog toe proberen een steentje bij te dragen, misschien kunnen die dan een keer uit deze ruif meepikken. Mochten er lezers zijn die zo lang niet willen wachten:
• www.holland-brasil.nl
• www.skho.org
• www.stichtingrena.nl
• www.pijlabo.nl

De liefdadigheid heeft zich, zij het in een andere vorm, de volgende dag voortgezet met het doen van mijn eerste zondagsdienst. Toch wel een beetje “gestretched”, zo de eerste keer, en dan helemaal in je eentje in een vreemd land. Het viel gelukkig allemaal mee en verder laat ik mijn huisartsenactiviteiten maar buiten deze log.

Deze week komen er een aantal zeer gewaardeerde gasten op bezoek. Misschien duurt het daarom wat langer tot de volgende “blog”.

Até a logo.