De Terugreis

Have you ever been in … of all places? oftewel “weg van de snelweg”! (En een klein culinair verslag).

In vervolg op mijn vorige log dacht ik: “kom meteen d’r op en d’r over. Voordat je maar kan bedenken of de log gecontinueerd moet worden meteen maar een nieuw verhaal niet waar? Dit verhaal komt vanuit een hotelbed in Niort (klinkt een beetje als neard), maar daarover later.

Hoewel op zich een teleurstellend gegeven, had ik me wel verheugd op de terugreis; niet vanwege de terugkeer, maar meer vanwege de reis. Per slot van rekening lijkt het misschien wel of ik een beetje vakantie heb gevierd, maar eigenlijk heb ik met een onderbreking van 10 dagen behoorlijk hard gewerkt, dus beschouwde ik met terugrijden naar Nederland als (mijn) korte vakantie. Heerlijk wat toeren en nieuwe reiservaringen opdoen… Nou, dat is ten dele aardig gelukt:

Dag 1: Portugal. Ik had me voorgenomen via Noord Portugal terug te reizen en onderweg in Spanje wat Santiago de Compostela pelgrims te ontmoeten. Dit laatste werd al vóór mijn vertrek getorpedeerd vanwege een jammerlijke uitval van de bedevaartgangers, maar dat gaf meteen meer vrijheid. Die had ik ook wel nodig, want vanwege allerlei nog af te wikkelen zaken vertrok ik uiteindelijk pas na enen uit Albufeira, nadat ik overigens ben uitgeluid met een fantastisch vuurwerk Nu had ik me voorgenomen om een fotoverslag van veranderende landschappen te realiseren, en dank zij deze obsessie schoot het maar niet op, los van het feit dat ik me nauwelijks had gerealiseerd welke richting ik op wilde. In ieder geval wilde ik tol- en snelwegen in Portugal en Spanje zoveel mogelijk vermijden, en dus vertrok ik over de C1 richting Beja en Evora. Vanwege mijn fotoreportage liep ik behoorlijk vertraging op dus ik eindigde in Portalegre, hetgeen mij aansprak vanwege de Braziliaanse evenknie. Wie is er al eens geweest? Dit stadje is gelegen tegen de Spaanse grens en vormde een behoorlijk strategisch punt in de tijden van ridders en moren, en bezit zodoende ook een groot kasteel. Nu is het zo dat ik behoorlijk onvoorbereid op pad ben gegaan; had ik op de heenreis (buiten het seizoen) nog de moeite genomen overnachtingen te reserveren, nu op de terugweg (in het HOOG seizoen) ging ik geheel op de bonnevoie… het moeilijkste is dan te bepalen wanneer je op zoek gaat naar een hotelletje (en dus naar een etappeplaats); je moet in ieder geval rekening houden met het nog kunnen nuttigen van een maaltijd, en daar was ik toch wat onzeker over geworden nadat ik op de heenreis in Castrojirez (Spanje nota bene!) om 20.oo gegeten moest hebben. Vuistregel: Portugezen eten tussen 8 en 10, Spanjaarden tussen 10 en 12 en Fransen tussen 7 en 9. Maar vinden zij dat zelf ook? Al met al vond ik half zeven wel een mooie tijd en tegen die tijd had ik slechts 300 (mooie) km afgelegd, en reikte de weg tot Portalegre. Zonder probleem vond ik een 3 sterren Hostal voor minder dan 4 tientjes inclusief ontbijt. Het stadje zelf was erg de moeite waard met oude straatjes, een middeleeuwse kathedraal en zoals gezegd een kasteel. Het leek alleen wat uitgestorven en restaurants waren aanvankelijk moeilijk te vinden. Uiteindelijk belandde ik in een prima etablissementje waar ik voor slecht s 17,50 het volgende menu kreeg voorgeschoteld: vooraf een portje en brood met presunto (rauwe ham) en olijven, als hoofdmaal een kleine portie gegrilde lamskoteletten met friet en groenten die ik niet op kon met een flesje Vino Velha uit de Alentejo, als toetje “baba camela” (letterlijk kamelenstront maar in dit geval het lekkerste toetje uit Portugal: caramelmousse) en koffie toe. Wie doet me wat?

Dag 2: Spanje. Meteen van Portalegre de grens overgestoken. Een dag vol frustraties en angsten. De frustraties zaten hem in mijn obsessie van het vastleggen van het veranderende landschap. Dat ging niet lukken, want de Spaanse landschappen wisselden zich af met de snelheid van het licht en waren ADEMBENEMEND. Om deze allemaal te fotograferen had ik beter kunnen gaan lopen. Het lullige is dat je als je iets moois ziet, je vaak niet kan stoppen en als je dan gestopt bent om iets vast te leggen, zie je een paar minuten later iets wat nóg mooier is en ja hoor, dan kan je weer niet stoppen. De angst kwam vanwege het hufterige rijgedrag van de Spanjaarden (Portugezen kúnnen niet rijden, Spanjaarden wel maar zijn gewoon klootzakken in het verkeer), waarvan één in het bijzonder. Het vermijden van snelwegen in Spanje is helemaal niet erg; prachtige brede wegen met inhaalstroken maken dat je bijna net zo snel opschiet als op de snelweg. Je moet soms wel wat verkeersslakken voorbij gaan, en daar ging het bijna mis: terwijl ik wachtte op een goed moment om in te halen, ging een achteropkomende Spanjaard passeren op het moment dat voor mij de kust veilig was. Hij kwam uit het niets en moest helemaal in de remmen omdat ik mijn beweging ook inzette. Meneer was zó kwaad dat hij me later alsnog passeerde en midden op de weg op zijn rem ging staan om mij te lijf te gaan. Ik wachtte deze confrontatie niet af en ging hem voorbij, om meteen de eerste afslag te nemen om hem af te schudden. Helaas kwam hij me achterna en reed me klem. Ik ben echt bang geweest en heb me maar heel kwetsbaar opgesteld, en gelukkig hield zijn vrouw hem toen verder in toom. Maar ik heb er wel een inhaaltrauma aan overgehouden. De rest van de dag heb ik elke keer dat ik wilde passeren wel 5 maal om me heen gekeken, en daarbij geconstateerd dat echt álle Spanjaarden als idioten iedereen voorbij willen gaan. Ok, dit kostte natuurlijk de nodige tijd en dus lukte me het niet om zoals ik had gewild Pamplona te bereiken, dus werd het Soria (wie kent het, en het betekent misschien wel glimlach). Ook hier weer een alleraardigst historisch stadje, nu aan de voet van de uitlopers van de Pyreneeën . Hier vond ik het verantwoord om pas om half 8 een hotelletje te zoeken, wat opnieuw lukte, waarna ik wederom heerlijk heb gegeten in Meson Isabel, (op emotionele gronden verkozen boven Casa Augusto wat achteraf niet uitmaakte omdat ze precies dezelfde keuken hadden), in mijn Michelingids aanbevolen voor “good food at moderate prices”. Het was wel wat prijziger als Portugal (€45), maar ook weer erg lekker en lokaal: kruimels “do Pastor” (speciaal klaargemaakt broodkruim volgens de herders), daarna gehaktballen uit de bergen en als toetje een appelflensje, dit alles met wijn (ik vroeg een half flesje en kreeg een hele fles waar de helft uit was), water en koffie. Dankbaar voor een veilig einde van de dag ben ik mijn bed ingerold.

Dag 3: Frankrijk in en een voorbode van het weer. Na mijn vertrek uit Soria ging het aanvankelijk nog wel met de reisomstandigheden, al moest ik een pas op 2150 meter in volledige mist kruisen. Na Pamplona was het echter volledig mis: in noodweer door Baskenland gereden, om vervolgens voor de grens en later voor Bordeaux in totaal in meer dan 60 km file plus de nodige regenbuien te mogen vertoeven. Had ik vooraf nog het plan om de eerste 800 van de nog te rijden 1600 km vandaag af te leggen, om 5 uur waren daar pas 500 km in de wielen. Bij km 700, inmiddels 7 uur, had ik het gehad. De autoroute die ik inmiddels weer had opgezocht heb ik weer verlaten om geheel onbevangen het stadje Niort te bezoeken (stond toevallig op die bruine borden langs de weg en wordt door alle Dordogne en Spanjegangers volgens mij zonder meer voorbij gereden), en mijn intrek te nemen in het Grand Hotel. En wat blijkt: een alleraardigst stadje aan een riviertje (volgens anderen de saaiste stad van Frankrijk), vlakbij een natuurreservaat (Marais Portevin) dat ook wel beschouwd wordt als het Venetië van Frankrijk. Wel veel toeristen en ook heel veel ongure typstra’s op straat. Ook hier de dag maar licht culinair afgesloten in restaurant Sorrento: pressé de canard, (een soort balkenbrij van eend op een bedje van sla), een rumpsteak grillé met frietjes, een schoteltje kaas, portje vooraf, half flesje rode wijn uit de Vaucluse en als sluitstuk koffie, cognacje en een bolletje chocolade-ijs. Rekening: €45. Opbrengst: een goede afsluiting van de dag en de inspiratie voor een weblogstory.

De volgende dag (vrijdag 24 augustus) hoopte ik thuis te arriveren en aan te schuiven aan Myrthe’s verjaardagsdiner. Er moesten nog wel 850 km afgelegd worden, maar daar had ik alle vertrouwen in. Wat ik wel nog even op tv heb gezien is de weersvoorspelling: DRAMATISCH! Voor vrijdagochtend werd in Madrid 16o voorspeld,24 augustus NB! Parijs en Brussel van hetzelfde laken een pak, plus wolken en regen. Ondertussen tikte de regen zachtjes tegen mijn hotelkamerraam (vrij naar Rob de Nijs).

Ik hoop maar op een Indian Summer. En voor wat betreft mijn schrijverij: jullie hebben zeker nog wat verhalen tegoed, in ieder geval over dolfijnzwemmen, Sevilla, Sintra en Lissabon. En wellicht over Diessen! Tot de volgende keer!