Eten onder de sterren

Een culinair avontuur vol Portugese ingrediënten.

Afgelopen 17e juli vierden wij onze trouwdag. Dat zullen niet veel mensen zich hebben gerealiseerd, na onze voor velen onverwachte huwelijksvoltrekking zonder al te veel publiek in Bali, 6 jaar geleden. Maar voor ons een bijzondere dag, zeker met die mooie getallen in de datum: 17-7-2007, en een goede reden om die te vieren met een bijzonder diner.
In de ANWB gids wordt melding gemaakt van een bijzonder restaurant, genaamd Vila Joya. Het heeft als enige hier in de buurt (en misschien wel in Portugal) 2 Michelin sterren, volgens de bandenfabrikant dus de omweg waard. Bovendien zou dit etablissement relatief gunstig geprijst zijn. En daar gaat de ANWB toch de mist in zou ik denken, of ze hebben een promotie-etentje voorgeschoteld gekregen. Met enige regelmaat mag ik Vila Joya bezoeken, en het ziet er héél bijzonder uit, maar dat geldt óók voor de prijzen, in de categorie “dát proef ik er niet meer van af”. Tijdens één van mijn bezoekjes aan een patiënt die daar verbleef, kwam in verband met de opspelende klachten, ter sprake wat men die dag had gedaan. Het antwoord luidde: “Niets bijzonders, we hebben gewoon hier gegeten en toen…” het ontlokte bij mij de opmerking dat je hier álles kan doen, behalve “gewoon” eten; de grap werd door de ook aanwezige manager zeer gewaardeerd. Het is een wat langere inleiding, maar jullie begrijpen het al, dit werd het niet, al was het alleen maar vanwege het feit dat het restaurant voor niet intern verblijvende gasten al maanden van te voren is volgeboekt…
Nu zijn er plenty heel goede alternatieven in de 1-sterren categorie. Dank zij mijn nieuwe “guide Michelin rouge” van het Iberisch schiereiland, via welke ik ook op de heenweg in het prachtige Castrojeriz ben beland, vond ik restaurant Henrique Leis, een tent met twee rode vorkjes, dus relatief eenvoudig maar wel zeer aangenaam, en met een STER. Henrique drijft sinds 1991 samen met zijn vrouw een restaurant vlak bij Almancil, en is van oorsprong Braziliaan, hetgeen ons natuurlijk extra aansprak. Hoewel tot dan toe géén van de opgedane kennissen ons iets kon vertellen over de kwaliteit, werd dit de keuze voor ons avondje uit . Gelukkig bleken er onverwacht tóch mensen te zijn die bereid waren om een dag vóór ons bezoek voor te gaan proeven, zodat we uiteindelijk toch een indruk hadden wat ons te wachten stond
Op deze heerlijke zwoele avond werden we met alle egards ontvangen door een knappe en sympathieke uit Kaap Verdië afkomstige jongeman en geposteerd aan een tafeltje op het terras wat uitzicht gaf over Almancil en de hele kuststrook van Faro tot bijna aan Albufeira. Ter verwelkoming kregen we een heerlijke Kir met een versgebakken broodje met boter en ganzenleverpaté. Dit bleek de inleiding van een avond waar de engeltjes niet tegenaan konden piesen… Voor de liefhebber volgt hier een beschrijving van het kietelen van ons gehemelte en andere (ook visuele) traktaties die ons ten deel vielen.
Nadat mevrouw Leis zelf ons vriendelijk had verwelkomd en de bestelling opnam, werd de donkere gastheer die ons eerder naar onze plaats had geleid weer van stal gehaald omdat hij ook de sommolier van het als Zwitsers Chalet uitgedoste restaurant bleek te zijn.
Wij hadden voor het voorgerecht onze keus laten vallen op de “Três Ravioles "Gourmands"; um de Foie Gras um outro de Trufa e oTerceiro de Lagostins, tudo Acompanhado de um Crème Suave de Aspargos Verdes”, kortweg 3 pastapakketjes met als inhoud ganzenlevers, truffels en langoustines in een saus van Soave en groene asperges. De wijnkaart gaf gelukkig ook de keuze voor halve flesjes, wat wel zo aangenaam was omdat je dan nog eens wat meer kan proeven, en voor de eerste ronde bestelden we een Chablis. Voor het hoofdgerecht vroeg Ilona een “Pato Nova de Barbarie com Maçã Fondante e Batata Maxims” ofwel een speciaal geprepareerde eendenbout en ik een “Supremo de Pintada Crocante, Receado com Foie-Gras a la Kiev”, parelhoenborst met een ganzenlever schnitzel op zijn Kievs. Hoewel er voor de wijn ook een keus gemaakt kon worden voor een crus uit de Beaujolais, was het voor ons een uitdaging ook eens een Portugese wijn te proberen…
Op Wikipedia valt hierover het volgende te lezen: “Portugal biedt wijnen uit een lange wijntraditie, gemaakt van inheemse druivenrassen en met toepassing van moderne technieken. In Portugal is circa 250.000 ha wijngebied. Qua wijnproductie staat Portugal op de zevende plaats in Europa. De Portugezen zijn lang niet de meest vooruitstrevende wijnmakers, doch hun troef is de grote verscheidenheid aan inheemse druiven van goede kwaliteit. Portugal heeft vooral naam gemaakt in Groot-Brittannië vanaf de 14e eeuw, toen zij partners waren in de handel over zee. Toen in het begin van de 18e eeuw Engeland slaags raakte met Frankrijk en de Nederlanden, zocht Engeland nieuwe wijngebieden om wijn te kopen. Engeland vond deze wijngebieden onder andere in Portugal, met name de porto en madeirawijnen. (…) Voor de Britten was het drinken van port een patriottische daad geworden.” Om deze en andere redenen viel de keus voor ons hoofdgerecht op een wijn uit 1997 van de Syrahdruif uit het noorden van de Alantejo, iets wat mijnheer kaap Verdië van harte kon aanbevelen, met het voorbehoud dat hij niet té oud zou blijken.
Het diner overtrof onze stoutste verwachtingen. De amuse bestond uit een wel heel speciale meloen-met-ham variatie: een glaasje met enkele verschillende soorten meloen in laagjes waarop een flinterdun uitgebakken stukje “presunto” of rauwe gerookte ham. De delicatessenpasta werd geserveerd als een schilderij op blauwgerande borden van wit melkglas met in de bodem een kommetje voor al het lekkers, vergezeld door een magnifieke naar honing ruikende en smakende Chablis. Ilona wilde natuurlijk meteen weten waar je deze borden kon krijgen, waarop het antwoord van de gastvrouw luidde: “Mijn man heeft ze gekocht in Frankrijk, dus misschien kun je er op de terugweg naar Nederland even langs rijden.” Grapje dus.
Voort ging het met de heerlijke hoofdgerechten van gevogelte, en ook hier leek de wijnkeuze perfect: keurig gedecanteerd was de “neus” veelbelovend, maar bij het eerste slokje bleek de wijn tóch over zijn top, zoals al gevreesd door onze wijnober. Het door hem aangeboden alternatief was echter meer dan voortreffelijk. Jõao,een jonge wijn (2005)afkomstig van het pas 7 jaar bestaand huis Malhadinha Nova uit de Alantejo had een wel zeer volwassen, bijna Spaanse dronk over zich. Wij vertelden onze wijnadviseur dat we er hélemaal blij mee waren en dat we er heel erg van gingen lachen. Je had zijn stralende gezicht eens moeten zien.
Na opnieuw een feestelijke tussendoor-surprise van de chef, die onderwijl ook zelf tussen de gasten polshoogte kwam nemen, kwam de sobremesa als uitsmijter. Ilona enkele speciaal bereide peertjes, en ik de “Extravaganza”: 9 verschillende stadia van chocola, onbeschrijflijk dus visueel ondersteund door hét fotootje bij dit verhaal, en natuurlijk vergezeld van een wederom voortreffelijke (Portugese) dessertwijn.
Nog een aangeklede koffie en alleszins redelijke “factura” en wij rolden zeer gelukkig en tevreden in ons Kaatje de berg af,onder een prachtige sterrenhemel terug naar Albufeira.
Rest mij te constateren dat ik van harte de pogingen van de Portugese minister van landbouw ondersteun om de wijnproductie in de EU te moderniseren om zo de moordende concurrentie van de andere continenten het hoofd te bieden. Portugal stemt in met de plannen van de EU landbouw-commissaris die voorzien in het verminderen van subsidies, het vernietigen van sommige wijngaarden en het adopteren van nieuwe technieken uit de Nieuwe Wereld. Helaas is er oppositie van de grote producenten Frankrijk, Duitsland, Italië en Spanje. Jammer, want de Portugese wijnen verdienen echt een kans. Nu is Portugal in vele opzichten zelf ook niet zo Europees gezind, hetgeen ik aan den lijve ondervind met het oog op het verkrijgen van mijn artsenerkenning. Portugal is zelfs het land dat het meest op Europees niveau is veroordeeld , en de veroordelingen ook doodleuk naast zich neerlegt. Zo wordt het nooit wat met die Europese eenheid, en blijft het sappelen om hier te blijven. Maar dat is Portugal, en daar horen jullie nog veel meer van; onze trouwdag onder de Portugese sterren neemt niemand ons meer af…