Kroegtijger of partybeest?

A verdade atrás de “Glamour e Glitter” da vida do Algarve (De waarheid achter de glamour en glitter van het leven in de Algarve): oordeel zelf.

Met veel plezier en enige trots heb ik de reacties mogen lezen op mijn laatste Maria-verhaal. Het is leuk te weten dat de stukjes op mijn weblog zo goed worden ontvangen. Downside van dit alles is dat (zo is mij ter ore gekomen) er bij een aantal lezers de indruk is ontstaan dat het hier uitsluitend leve de leut is en schrijver dezes zijn verantwoordelijkheden ter zijde schuift. Derhalve acht ik de tijd gekomen dit beeld enigszins bij te stellen. Het is natuurlijk niet slecht hier, dat wil ik niet ontkennen, maar geheel voor de lol ben ik hier natuurlijk niet. Het is hard werken, alleen in een erg aangename omgeving. Grosso modo zijn er twee grote verschillen met het thuisland: ten eerste de afwezigheid van de grijze lucht (wat momenteel gezien de tropische omstandigheden in Nederland niet helemaal opgaat, hoewel ik denk dat dit een teken is dat daar echt het vagevuur is aangestoken) en ten tweede dat men hier niet pretendeert dat zaken goed geregeld zijn en er geen misplaatst superioriteitsgevoel is. Het is hier net zo goed of net zo slecht geregeld als in kikkerland, men doet alleen niet alsof het allemaal perfect voor mekaar is waar de rest van de wereld met opgestoken vingertje notitie van dient te nemen…

Ter ondersteuning van de rectificatie deze bijdrage. Tussen de bedrijven door heeft vriend Ruud, die begin mei mijn BMW komt brengen, gevraagd of ik een hotelletje voor hem wil boeken. Zijn oog was gevallen op Hotel California, maar dat “gives me the creeps” gezien de tekst “you can check-in everytime you want, but you can never leave…” dus ik ging op zoek naar een ander alternatief. Om een lang verhaal kort te maken heb ik iets gevonden bij locale Portugezen, wat afgedongen en zou ik een dag later terugkomen om te bevestigen. De dag van bevestiging was woensdag 25 april, een nationale feestdag ter herdenking van de Anjerrevolutie (voor de niet historisch onderlegden: geweldloze opstand op 25 april 1974 die het einde van de militaire dictatuur inleidde). Daar ik het nuttige met het aangename wilde verenigen en Frits (hierna afgekort F.) mij telefonisch van het vuurwerk in Loulé had afgehouden omdat dat minimaal zo groot op deze dag in Albufeira zou plaatsvinden, toog ik tegen de avond gepakt met mijn camera naar Albufeira centrum. Langs het huis van F. gelopen (waar ik incognito voorbij dacht te sluipen) werd ik door F. die zijn dagelijkse bruine middag had op zijn dakterras, teruggefloten voor een pilsje. Het huis is zo gesitueerd dat iedereen die langs de kustweg naar boven of beneden gaat wordt gezien vanaf het dak, en F. is dan ook de verreweg best geïnformeerde burger van de stad. Afijn, ik ging toch eerst voor Ruud in de weer en zou later terugkomen. Het bezoekje leidde tot de uitnodiging van F. om mij een paar leuke kroegen te laten zien. Jullie denken natuurlijk meteen: zie je wel, daar gaat ie weer… Niets is minder waar. Het werd gewoon een gezellige avond met het uitwisselen van levenservaringen. Het eerste etablissement wat werd aangedaan was Steps aan de trap naast de poort naar het strand, waar de Zuid-Afrikaan Jason de scepter zwaait geassisteerd door de Engelse blom Hayley (nickname trolldolloct2001) waar volgens F. de komeet naar is genoemd. F. heeft hier gewoon een prima arrangement: pilsje tegen een vaste lage prijs in ruil voor een barcursus Nederlands, ook als de pilsjes 2 keer zo duur zijn bijvoorbeeld als er voetbal op de tv is (in dit geval Liverpool-Chelsea halve finales CL, mét Kuit).

De volgende halte, (voornamelijk omdat ik nog moest eten) was de Hollandse Israëlische Shoarmatent met de originele naam “Shalom”. De eigenaar had in Nederland wel een keten van 20 zaken opgebouwd maar had er de brui aan gegeven en alles opgedoekt om naar Albufeira te vertrekken. Zoonlief werd door F. gevraagd naar zijn studie, en de jongeman bleek zojuist te zijn afgestudeerd in internationaal recht. Op mijn vraag wat hij ermee ging doen antwoordde zijn pa: “werken in een shoarmatent”. Een vorkje geprikt met wat spareribs en de rekening ontvangen in een Hollandse klomp… net of je thuis bent.

De wandeling werd voortgezet door het straatje waar ook Vegas en hotel California zijn gelegen, maar het drankje bij etablissement “the Bank” ging even niet door omdat degeen waarmee daar een drankregeling was getroffen “off duty” was.
Voort maar weer, en getriggerd door reclames van Caipirinha in de bar van Lima verzeild geraakt. Lima ziet er uit als een echte Braziliaan maar komt uit Angola, en maakt héle goeie Caipirinha’s (=cachaça (rietsuikerdestillaat uit Brazilië)+lime+suiker+ijs), geweldige cocktail, tot nu toe het lekkerst in Rio de Janeiro. 22.00, mijn telefoon gaat. F. roept: “Ineke” en inderdaad, de historie van afgelopen zondag herhaalt zich. Onbereikbaar via zijn eigen telefoon wordt mijn stapmaatje eraan herinnerd dat Shannon, de hoogbejaarde hond en naamgeefster aan het vliegveld in Ierland, uitgelaten moet worden. Was zondagavond in Vegas ook zo. Heb toen trouwens toen mijn eerste foto verkocht tegen een CD aan Loaded Dice die ze gaan afdrukken op posters in de stad. Het is de derde naam die ik de huisband van Vegas geef, na De nieuwe Blues Brothers en rolling Dice, maar dit is de enig echt correcte naam. Als het helemaal niks wordt kan ik nog altijd mijn hobby proberen ten gelde te maken. Veel concurrentie van F. heb ik niet te duchten want die is allergisch voor het woord “werken”. Klok-klok gaan de cocktails en 22.05 zijn we weer op ons vertrekpunt. Lekker even met Shannon het strand op en daarna nog 2 glaasjes straffe Californische wijn, ik zou zeggen, toch heel Christelijk zo’n avond? En helaas, géén vuurwerk (onbegrijpelijk, was nog nooit voorgekomen)…

Voor diegenen die nu misschien teleurgesteld zijn in het in de ANWB-gids genoemde “kroegeneldorado Albufeira” nog een geruststellende mededeling: ik ben (althans ’s avonds) nog niet gesignaleerd op “the Strip” (officieel Avenida Sá Carneiro) in de Areias de São João vlak bij de praktijk. Hier is een aaneenschakeling van kroegen en eettenten waarvan ik het vergelijkend warenonderzoek graag aan onze kinderen overlaat als die ons deze zomer komen bezoeken…

Gisteren 28 april dan uitspatting twee: mijn eerste uitnodiging voor een heuse bar-b-q party. Gastvrouwen: Sabine en Barbara, de eerste de Duitse eigenaresse van een schoonheidssalon en de tweede een Slowaakse parttime danseres in Parijs en voor het overige stapmaatje van Sabine. De eerste party na 4 weken valt lijkt mij ook wel mee… Je bent per slot van rekening een tijdelijk onbestorven weduwnaar, het weer is niet zo als in Nederland dat je de hele dag binnen moet zitten simmen omdat het óf te koud óf te heet is en per slot van rekening had ik mij voorbeeldig gekweten van alle achterstallige huishoudelijke en administratieve taken. Daarbij is de zaterdag over het algemeen toch een vrije dag, dus bij uitstek een goede reden om de veelvuldig uitgesproken groet “boa fin de semana” (prettig weekend) ten uitvoer te brengen.

Het feest begon al om 14 uur, dus dat nog nachtwerk moest worden… Een klein, bont internationaal gezelschap uit Duitsland, Slovenië, Engeland, Ierland en natuurlijk Nederland mocht zich in de heerlijke Portugese zon aan de rand van een zwembad tegoed doen aan lekkere met zorg bereide hapjes en drankjes. Ik wed dat half Nederland hetzelfde aan het doen was, alleen daar zijn weinig zwembaden in de voortuin… Als alternatief voor de spreekwoordelijke fles wijn die je naar dit soort half-Amerikaanse fuiven meeneemt had ik bedacht om een zak met… cachaça+lime+suiker+ijs mee te nemen. Dat vond men natuurlijk prima, als ik er zelf voor iedereen maar caipirinha van wilde maken. Als beloning mocht ik met alle aanwezige dames op de foto… o rei de caipirinha… toch ook nauwelijks compromitterend te noemen. Omdat het aantal aanwezigen wat tegenviel hebben we gewoon 2 keer gebarbecued: om 16.00 en om 20.30 uur. Daarna heel netjes om 22.00 weer thuis afgezet door F. & I. Hoezo feestbeest? Dan mijn lieve echtgenote: die sms-te om 03.00 mijn tijd (da’s dus 04.00 háár tijd) in Enschedé de vogeltjes al weer begonnen te fluiten (liedje wat we Hayley ook nog moeten leren). Eerlijk is eerlijk, ze had het echt verdiend, het avondje stappen met haar nichtje, zeker na de zorg voor Marnick afgelopen week (die overigens weer uit het ziekenhuis is, niks ernstigs blijkt te mankeren maar ook nog niet helemaal beter is).

Het is misschien niet helemáál overtuigend, dit relaas, maar als dit al wordt beschouwd als één feest, wat gebeurt er dan in Marbella of aan de Côte d’Azur? Laten we her er maar op houden dat ik er gewoon het beste van probeer te maken, en dat dat soms aardig lukt . Het is gewoon “a change of life”, de primaire motivatie om überhaupt de stap te zetten om hier mijn carrière voort te zetten en als het even kan ook af te sluiten. Nadat ik de afgelopen week wat makkelijker op internet kon heb ik eindelijk ook mijn collega’s in Tilburg officieel geïnformeerd. De meest gehoorde reactie is: fantastisch, goed dat je het doet, veel succes, ik wilde dat ík dat kon… Toch denk ik dat íedereen het kan, als je maar durft; zoals Robert Long al zong: “maar dat is allemaal angst…”.

De moraal van het verhaal is ons welbekende motto wat ik nog maar eens herhaal: “Het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen”.
Até a próxima.