Support van het thuisfront

Opstarten doe je met zijn tweeën, aarde aan Peter en de ene markt is de andere niet.

Donderdag 19 april. Na anderhalve week, tijdens de lunchpauze, terwijl de limpeza’s het appartement weer toonbaar maken, eindelijk weer tijd voor een berichtje van jullie correspondent ter plaatse. Er is ondertussen wel het één en ander gebeurd. In de volle overtuiging dat ik het voorlopig moest doen zonder de ondersteuning van het thuisfront zette ik mijn activiteiten als dokter voort, en passant ook werkend aan de verbetering van mijn persoonlijke infrastructuur zoals het regelen van sateliet tv en het opzetten van een soort van Gend & Loos logistiek in Nederland om wat producten die niet hier voorhanden zijn naar de Algarve te krijgen. Inmiddels ook de tijd gevonden tot een eerste bezoekje aan mogelijke golfbanen (valt allemaal nog niet mee, prijzen liggen hoog) en het verkrijgen van een (gratis) lidmaatschap bij de openbare bibliotheek. Op woensdag zou mijn eerste eigen diabetesspreekuur van start gaan en daar moest ook nog wat voor geregeld worden. Het kwam dan ook totaal niet uit dat Ilona mij een sms-je stuurde of ik ook zo’n zin had in een spelletje ganzenbord tussen de middag in mijn appartement. Wat nu weer? Toch maar even bellen om te zeggen dat dit écht niet uitkomt. “Met Jeanet Bos, oppas van de familie Pijman.” Eindelijk viel het muntje… Half Albufeira en een stuk of wat mensen in Nederland was op de hoogte van de surprise-flight en de komst van mijn esposa (echtgenote), maar deze jongen wist tot 10 minuten voor zijn lunchpauze op woensdag nog helemaal van niks… We hadden een hele leuke spelletjesmiddag.

Deze daverende verassing ging nog een week duren, heerlijk, het was het enige wat nog ontbrak aan het supergevoel in Portugal. De niet geplande aanwezigheid van mijn lief was in alle opzichten een geweldige opsteker. Als je aan iets nieuw begint is het van het grootste belang op elkaar afgestemd te blijven, en met de afstand Tilburg-Albufeira is dat knap lastig, zeker zonder eigen internet. Ik liep hier al twee weken met mijn kop in de wolken, dus enige relativering over bepaalde situaties was méér dan gewenst. Welke zekerheden heb je, hoe lopen dingen, stap je ergens niet te impulsief in, is álles zo fantastisch hier, ben je niet een beetje té relaxed, pas op dat je niet meteen een Portugees wordt want Portugal staat nou toch niet écht bekend als het land waar alles tot in de puntjes is geregeld en de bomen tot de hemel groeien…? Behalve dat we héél veel plezier hebben gemaakt en Ilona een goede indruk kon krijgen van alle positieve, maar ook negatieve kanten van het nieuwe “would be” vaderland, was daar ook de roep van “earth control to major Peter” (vrij naar een bepaalde pop-song). Je wilt zó graag slagen dat je soms te licht over dingen dreigt heen te stappen, en een paar serieuze inter-echtelijke gesprekken deze week hebben hun vruchten wel afgeworpen. De voorlopige conclusie luidt dat we er natuurlijk nog steeds helemaal voor gaan, maar dat bij de volgende visite van Ilona en Marnick in mei wel een tussenevaluatie zal plaatsvinden voor een verdere “go or not go” naar de volgende fase.

Gelukkig was er ook en vooral veel tijd om te genieten. Zo kost het uit eten gaan hier als je het éven uitzoekt geen drol, hadden we goed contact met de mensen die ik al had leren kennen en is natuurlijk ook het weer (hoewel de eerste dagen in Nederland héél veel heter en hier in Portugal héél veel natter (had I. als cadeautje meegenomen volgens de assistentes) iets waar je graag heel snel aan gewend wil raken. Het eerder door mij alleen gemaakte tochtje hebben we in omgekeerde richting herhaald en dan is het echt leuk om samen deelgenoot te zijn van de goede dingen des levens… ook de accenten liggen soms wat anders, bijvoorbeeld Loulé hebben we samen totaal anders beleefd dat ik in mijn eentje.
In de ANWB gids staat dat je op zaterdag beslist naar de markt van Loulé moet gaan, nou niet iets waar je als man alleen direct gevolg aan geeft… Maar als duo is het wel leuk en bij de entree van het dorpje zaten wij meteen in de levendige drukte van allerlei kraampjes die luxe artikelen en leuke souvenirs aanboden voor een habbekrats. Interessant waren de zonnebrillen, sommig aardewerk, (gekopieerde) dvd’s, Nikes en Adidas schoenen en zelfs mooie lingerie. Al struinend, was er plotseling overal opwinding en werden tafelkleden waarop de snuisterijen waren uitgestald bij de punten gepakt en integraal op de nek genomen of in de bosjes geflikkerd. De oorzaak van deze gebeurtenissen bleek al snel: In looppas kwam een peloton ME-ers met getrokken machinepistolen het terrein op om alle illegale handelswaar te confisceren. Anders dan andere “bloody stupid tourists” heb ik deze gebeurtenissen maar niet op camera vastgelegd, dus je zal het moeten doen met een live-verslag. Overal vluchtende zigeunerkooplieden, over hekjes springende politieboys (waarvan bij de herkomst van hún zonnebrillen ook wel een vraagteken gezet mag worden), sommige marskramers die trachtten uit te leggen dat het ging op legale producten en een gestaag groeiende stapel grijze vuilniszakken met in beslag genomen goederen. Even hebben we met de gedachte gespeeld de zaak op te kopen van hermandad, maar dat is toch wel een riskante move voor een nieuwkomer. Anyway, zo heb ik gehoord, het sprookje loopt altijd weer goed af: een dag later gaan de handelaren naar het politiebureau en kopen ze de hele troep weer terug… Portugal!
Toch nog wat wit om de neus (één van die dienders zal toch jeuk hebben en de trekker overhalen!) trokken we het stadje verder in voor een nadere verkenning. Aan de hoofdstraat een in Moorse stijl opgetrokken hal, kraampjes erbuiten en kraampjes erbinnen. Ook een zeer interessant object en zowaar genaamd “mercado”. Alleen wel: rustiger, schoner, netter en bemand door “normale” Portugezen. Blijft de vraag: welke markt heeft de ANWB nou eigenlijk bedoeld?

Ook de rest van het toeristisch tochtje verliep met veel genoegen. Tegen het einde van de middag besloten we om ook wat huizen te gaan kijken, maar dat viel niet mee. Het gebied waar we eerst wilden zoeken ligt te ver van de praktijk om diensten te doen en Albufeira zelf is prima om te werken, uit te gaan en misschien ook nog te winkelen, maar als woonplaats is het niet meteen het meest ideale. Uitzonderingen daargelaten, zoals Frits en Ineke die in een fantastisch oud vissershuisje van 3 verdiepingen wonen midden in het oude centrum en meteen aan zee. Een dergelijk huis leek ook voor ons nog te huur, maar helaas, bij informatie bleek dat nét verhuurd voor een jaar vanaf juni. Domme pech dus. Andere huizen die we zagen waren óf millionairs-villa’s, óf ingeklemde rijtjeshuizen, óf tweekamerwoningen op postzegels. Quite depressing…Gelukkig leverde het tochtje de volgende dag wat meer perspectief op. Er is beslist leuke woonruimte beschikbaar, en als we het nog niet gevonden hebben, dan komt dat vast wel als het voor ons bestemd is.

Voor eenieder die zich verder afvraagt wat Albufeira e.o. te bieden heeft op het gebied van vertier en winkelen: wij zijn hierin volkomen tevreden en gerustgesteld. De restaurants zijn leuk en vaak goedkoop, Vegas is een geweldige bar, hun band (Rolling Dice, en niet zoals eerder genoemd de Portugese Blues Brothers) heeft een ongekend hoog niveau, en alles is te krijgen, is het niet in Albufeira zelf dan zeker in het nabij gelegen Algarve Shopping Center. Contacten worden makkelijk gelegd, de bevolking is vriendelijk, de omliggende streek is prachtig, het leven hoeft niet duur te zijn. Er zijn heerlijke beschutte strandjes met aanliggende restaurantjes, waarvan het enige minpunt is dat de ligstoel huur exorbitant is, maar dat is op te lossen met een eigen bedje.

Al met al hebben we samen een heerlijke week gehad. Natuurlijk is niet alles goud wat er blinkt, en dan is een andere blik heel goed. Met weemoed heb ik gisteren Ilona weer op het vliegtuig gezet, maar over twee en een halve week is ze er weer. Het was stil thuiskomen in de flat. Voor Ilona was de thuiskomst ook niet helemaal geweldig: Pleun de hond niet lekker en Marnick ook ziek, zo erg zelfs dat ze hem een dagje hebben opgenomen. Het laat zich aanzien dat het allemaal wel meevalt, maar hij moet het nog een paar daagjes rustig aandoen en fanmail zal wel welkom zijn.
Vol vertrouwen kijken we verder naar de toekomst, maar we blijven wel kritisch. Ik houd jullie op de hoogte.