Pasen en een stripheld

Pasen 2007; de schaduw van Lucky Luke en een internationaal paasontbijt,

Na een groot deel van Goede Vrijdag te hebben besteed aan het organiseren, herorganiseren en reorganiseren van mijn werkplek en visitetassen en ook enig achterstallig emailverkeer te hebben verwerkt, heb ik besloten dit weekend mijn neus niet in de praktijk te laten zien. Een goed begin was na het boodschappen doen een uitstapje maken naar de heuvel aan de rand van het oude centrum van Albufeira, waar ik met de camera in de aanslag alle mooie momenten van de zonsondergang over het stadje heb proberen vast te leggen, maar ook rustig voor me uit heb zitten genieten. Van de week had ik tijdens het maken van een visite al de gelukzalige gedachte wat een voorrecht het was om zo rond te mogen rijden. Dat gevoel werd daar alleen maar versterkt…

De zaterdag vol goede moed begonnen met mijn Prisma taalstudie Portugees. Het zijn vooral keelklanken, knauwen en sjj klanken: “não” (=nee) klinkt als naaoe, “sim” (=ja) als sieng en “como está” (=hoe gaat het) als komoe sjjtá. Dat is meteen het probleem: die Portugezen zeggen niet wat ze schrijven (misschien verwant aan “doen niet wat ze zeggen te doen?”). Helaas werd mijn les voortijdig afgebroken door de vervroegde komst van Peter F., die voor mij een satellietsysteem had geritseld (hét werkwoord hier). Na deze handel te hebben afgewerkt besloot ik mijn voornemen uit te voeren om een tochtje in de buurt te maken. Nu schijnt het paasweekend zo een beetje het drukste weekend van het jaar te zijn hier, omdat half Portugal hier de Herrijzenis van de Heer viert, vandaar dat ik besloot extra route 3 uit de ANWB gids Algarve te gaan rijden, het binnenland in, weg van de toeristische kust. Eén van de onderliggende motieven om hier naar toe te verhuizen is het permanente vakantiegevoel, dus dat moet je koesteren. Nauwelijks enkele kilometers op pad viel mijn oog op een merkwaardige aftopping van een oude fabrieksschoorsteen, wat een ooievaarsnest bleek te zijn. Hoe komt het toch dat deze dingen weer gaan opvallen? Verder naar het stadje Paderne, waar de ruines zijn gelegen van de oudste lemen burcht in de Algarve, gebouwd op de resten van een Moorse moskee. Vanaf het kasteel een prachtig uitzicht over een vallei met rivier waarover een oude Romeinse brug. Het is allemaal zo’n beetje verwoest ten gevolge van een aardbeving in 1755, dus echt geruïneerd.

Voor de resten van wat ooit een fort was stopte één andere auto, een Portugees busje, raampje gaat open, en er klinkt “Nederlander?”; heb ik weer, wil je de solo cowboy uithangen, achtervolgt het kikkerland je weer. Nou ja, het waren best aardige lui die met de hele familie sinds jaren een huis in de buurt van Albufeira bezitten en er regelmatig komen (maar niet wonen). Of ik wist of er een andere weg terug was. “Zou ik niet op gokken”, was mijn antwoord (volgens de TomTom was er überhaupt geen weg). We komen verder aan de praat, ze vragen wat ik hier in mijn uppie doe en ik leg in een paar zinnen mijn huisartsenavontuur uit. Dit zou een leermoment voor mij worden. Het bleek namelijk dat de familie regelmatig kwaaltjes had maar daarvoor tot nog toe naar een andere dokter was gegaan. Dit is een Nederlandse collega die het zó voor mekaar heeft dat zijn naam op Portugese ANWB wegwijzers staat, tja, dan lig je bij de Hollandse toeristen misschien toch een streepje achter als je zelf “International Health Centres” heet. Weten zij veel dat daar óók Nederlanders werken? Tijd dus voor PR, maar nu komt de clou: zorg dan ook dat je ALTIJD je praktijkfolder bij je hebt. Jullie zien, ik ben gelukkig nog niet geheel vercommercialiseerd.

En verder gaat het weer, richting Altes, wat volgens de gids het “meest karakteristieke dorp van de Algarve” is: witte huisjes tegen een heuvel, típico schoorsteentjes en in de buurt geneeskrachtige bronnen. De TomTom stuurt me over een fantastische weg, terwijl zich grote onweerswolken samenpakken boven de heuvels waar ik heen ga. Na bijna elke bocht weer een ander adembenemend beeld of vergezicht, wat een rijkdom! Het is lang geleden dat ik de externe stress zo buiten de deur heb weten te houden; het enige wat (nog) ontbreekt is dit te kunnen laten zien aan je grote liefde thuis in Nederland, die daar ook zo mee te dealen had, maar ook dat komt nog wel. Nog even de lonesome cowboy, maar absoluut niet lonely behalve het tijdelijke gemis van je dierbaren!
De bliksemschichten flitsen boven de bergen. Dit is het moment dat ik besluit om te kijken of dat ook vast te leggen is, maar nu gaat de vergelijking met mijn stripheld mank. Na 10 minuten en vele foto’s verder kom ik er achter dat ik níet sneller kan schieten dan mijn schaduw, helaas. Sommige dingen moet je ook alleen voor het netvlies en je eigen harde schijf reserveren, en komen verder uitsluitend in stripverhalen voor.

Enkele minuten later pleurt het onweer los. Enorme hagelstenen (in Nederland zeggen ze altijd duive-eieren maar ik houd het op konijnenkeutels) en hevige bliksems en donderslagen. Het is een uur of 3, maar wel de dag ná Goede Vrijdag, misschien zijn ze boven toch wat van slag. Wellicht kan iemand me in een reactie schrijven of ik ernstig gevaar heb gelopen in mijn Fordje Ka: over die heuvels ben je toch regelmatig het hoogste punt en ik heb wel eens gehoord dat als de bliksem in je auto slaat je hem eerst tegen een lantaarnpaal moet parkeren om te ontladen, maar klopt dat? Ik wil wel weer veilig terugkomen voor hen die op me wachten. Allemaal hersenschimmen die door mijn hoofd spelen, maar geen spoor van paniek en zeker geen reden om om te draaien.

In Altes regent het alleen nog en besluit ik een Restaurante Tipico naast de kleine bron te bezoeken. In mijn beste Portugees voor een luttele €10 een couvert (=amuse van brood, olijven, sardinepasta en in dit geval heerlijke knoflookwortelen), sardines van de grill (EINDELIJK), een half litertje wijn en een bica (espresso) besteld. Kan MacDonalds big meal echt niet tegen op. Graag had ik een foto laten zien maar door mijn gelukzalige stemming was deze wat uit focus bleek achteraf.
Na de lunch drupte het nog steeds maar niet erg genoeg om Altes zelf nog even te vereeuwigen, en passant een verdwaalde Deense atleet fotograferend die hier op trainingsstage was maar vandaag een rustdag had en daarom met zijn Mountainbike de bergen in was getrokken. “Tók-tók-tók rare jongens die Denen” om eens een andere stripfiguur te citeren.

De volgende etappeplaats is Salir, waar een burcht heeft gestaan als voorpost van het fort in Silvés, 20 km verderop. Van dit “Castelo” is nagenoeg niets over maar de functie van voorpost is meteen duidelijk: een schitterend en vrij uitzicht rondom over de omgeving. Je moet wat als je geen AWACS hebt. Inmiddels loopt het al behoorlijk naar het eind van de middag en ik wil (da’s nog wel ietwat dwangmatig) ook nog de laatste stop Loulé even bekijken. Ook hier weer oude straatjes en huisjes, en zowaar een Amerikaanse slee a la Cuba. Vanuit Loulé weer terug naar de kust, via Vilamoura.

Misschien heeft al iemand gedacht, waar blijven de golfbanen? Dat is toch ook een verkas-motief? Dan Vilamoura: 5 banen, de zesde is in de maak (GUR kun je zeggen). Je rijdt gewoon tussen de villa’s en de fairways naar het strand… De greenfees zijn wel wat aan de prijs, maar ook daar moet nog even wat voor geregeld worden. 3 ingeleverde kaarten met een (desnoods fictieve) handicap beneden de 28 geeft de mogelijkheid tot de Villamoura golfkaart met 40% korting op alle banen in de buurt. Gaat lukken hoor! Voldaan gaan Jolly Jumper Ka en ik terug naar het appartement, om nog net getuige te kunnen zijn van de ondergaande zon vanaf ons balkon. Weer een dag voorbij zonder een seconde spijt van het besluit om samen de BV Nederland vaarwel te zeggen…

Zondag dan het paasontbijt, uiteindelijk uitgedraaid op een paasbrunch. Een stralend blauwe lucht bij het ontwaken en na nog wat Portugese keelklanken te hebben geoefend naar de supermarkt gelopen om door Frits en Ineke opgepikt te worden. Het geheel was geregeld door een Nederlandse overwinteraar die sinds enkele jaren een vaste gast is op het landgoed Quinta da Figueirinha en die zich het lot had aangetrokken van de Zwitserse eigenaar waarvan de vrouw een paar jaar geleden was overleden waardoor het landgoed (Quinta) dreigde te verloederen. Der Oster-frühstück was georganiseerd om het geheel weer meer leven in te blazen. Afgezien van de wat beperkte logistiek (een 5 minuten ei kwam eerder dan een 3 minuten ei maar was net zo zacht) hebben we een paar uur lekker in de zon vertoeft met een ontbijt van toast, kaas, croissantjes, gerookte zalm, koffie, jus én natuurlijk een flesje Sekt. Het leven is zo slecht nog niet met Pasen…