De wereld is maar klein

Donderdag, 5 april: it’s a small world after all…

Olá, daar zit ik dan, lekker in het zonnetje terwijl de limpeza’s het appartement een grote beurt geven (niet dat ik het in een week heb vervuild, dat was namelijk al het geval on arrival), tijd voor een vervolg op het feuilleton. Er gebeurt teveel om op te noemen dus voor je het weet zijn er zo weer 3 kantjes vol, daarom zal ik me tot de essenties proberen te beperken.

Om te beginnen ben ik nu echt aan de slag. Men geeft me gelukkig nog wat tijd voor de consulten, maar vanaf gisteren ben ik ook zonder mededogen in het diepe van de house-calls gegooid. Dit is het systeem waar de praktijk om draait: visites maken, liefst zo snel mogelijk, bij alle vakantiegangers die geveld worden door ongemakken die ze tijdens hun korte verblijf hier natuurlijk niet kunnen gebruiken. Het geeft absoluut een ander beeld van zorg dan het minimalisme waarmee we met de Nederlandse standaarden zijn opgevoed, “u vraagt, wij draaien” is het motto, maar daar staat dan ook een goede beloning tegenover en wat belangrijker is, in het algemeen tevreden en zeer dankbare klanten. Met deze huisbezoeken (hotelbezoeken eigenlijk) lever je meteen je visitekaartje af bij de recepties van de hotels, zodat ook de volgende keer zij de weg naar onze zorg weten te vinden. Tot dusver heb ik er geen enkele moeite mee.

In de praktijk is het vooral chaotisch door het drukke verkeer: hele gezinnen komen binnen voor slechts één cliënt, en tegelijkertijd werken er 3 dokters, een tandarts, een fysiotherapeut en een nurse-practicioner. Tel daarbij de tandartsassistente/mondhygiëniste, de receptioniste en de praktijkmanager op en je voelt je al gauw in een gekkenhuis. In die zin is het hélemaal niet erg als je visite mag gaan rijden. Lekker met het Kaatje door het zonnetje (het is nog wel wat frisjes), en vooral goed uit je ogen blijven kijken want ze rijden hier als gekken. Daarbij beginnen de toeristen langzaaam te komen zodat langzamerhand parkeren ook een probleem gaat worden. Ik zie uit naar het moment dat mijn BMW tweewieler hier is. Wordt het nóg aangenamer.

Een enorme meevaller is dat men duidelijk mijn expertise in chronische ziektes heeft onderkend. Baas Bernie wilde meteen een diabetesspreekuur en er komt ook een 24 uurs bloeddrukmeting. Ik krijg voor begeleiding van deze zaken en longproblemen een eigen extra middagspreekuur. Het maakt de komst voor mij alleen maar aantrekkelijker: niet uitsluitend huisarts maar ook weer een stukje praktijkorganisatie en diseasemanagement. Er zijn genoeg kansen om het vak meer diepgang te geven en kwaliteit te garanderen. Er is nog wel te dealen met 1 probleem: automatisering of eigenlijk non-automatisering. Da’s even wennen voor een Pij die sinds jaar en dag geautomatiseerd werkt en zelf nauwelijks zijn eigen (dokters)handschrift kan lezen. Maar, u leest het goed: het is heerlijk! Gewoon wat aantekeningen maken op een dossierkaart, en geen gezeik met bestanden die je niet kan vinden. Bovendien ga je gewoon weer nadenken. Mogelijk dat onze voortschrijdende geheugenproblemen, ook wel bekend als Alzheimer light, gewoon debet zijn aan die stomme computers. De enige problemen die ik tot nog toe ondervind zijn computerproblemen: ik heb helaas Windown Vista op mijn nieuwe laptop, met als gevolg dat de helft van alle disease-management programma’s niet naar behoren werkt. Vooral erg vervelend voor de spirometrie, maar dat lijkt na vanavond dankzij een computerwizkid opgelost.

En nu dan waarom de wereld zo klein is. Op één dag 3 kleine voorbeelden. Om te beginnen kreeg ik een andere spirometer van een vriendin aangeboden, aantrekkelijk gezien bovengeschetste problematiek. Vraag is alleen hoe je zo’n ding snel in Albufeira krijgt. Oplossing is simpel: collega Heino gaat volgende week nascholen in Nederland en laat zijn vader nou bijna in de achtertuin van die vriendin wonen… Casus 2, een patiënt dient zich aan met wat tandvleesproblemen. We doen overigens niet aan de flauwekul dat we er geen verstand van hebben en dat de tandarts maar moet kijken. We hebben óveral verstand van en klant blijft nog steeds koning. Blijkt het een [patiënt te zijn van een mij bevriende collega uit Oisterwijk… En dan de klapper: vanmiddag twee limpeza’s (klinkt toch veel leuker dan het Hollandse “werksters”) gecharterd om de zaak eens echt schoon te maken. (Sarah, de praktijkzuster, vond me natuurlijk een echte man en dus een schoonmaakwatje). Moeder en dochter Simone en Fabricia gaan aan de slag en lopen tegen een fles “51” aan (voor de kenners cachaça uit Brazilië, onontbeerlijk voor een heerlijke Caipirinha). Vragen wat ik met Brazilië heb (aan mijn beroerde Portugees hadden ze al gemerkt dat ik ondanks mijn uiterlijk daar niet vandaan kon komen), en ik leg uit dat we Mythe hebben, geadopteerd uit Brazilië. Ik laat een foto zien (uit Ilona’s boek “Gekleurd door Brazilië”) en ze vinden het natuurlijk een erg mooi meisje (Linda…muito linda). Waar ze vandaan komt: Rio, Sao Paulo? Nou nee, uit de Minas Gerais zeg ik. Ooh, aah wordt mijn deel, de dames zijn zelf Minazeros, Belo Horizonte misschien?? Dan blijkt dat Simone en haar dochter uit Govenor Valadares komen, 100 km van de plaats waar Myrthe geboren werd. Voor de duidelijkheid: Brazilië is zo groot als Europa, de Minas Gerais als Frankrijk… hoezo a small world? Zoals ik al eerder onze kinderen zei: ik had ook in Terschelling terecht kunnen komen en dan was je langer onderweg geweest en was je meer geld kwijt geweest dan een reisje Faro…

Nagekomen bericht: vanochtend 6 april het eerste stoffelijke bewijs van dankbaarheid: een fles Hennesy cognac van Ierse toeristen met een dochtertje met wel héél lelijke brandwonden. Wordt vervolgd…