Op de plaats van bestemming.

Zondag 1 april; terugkijkend op een ander soort files.

In het zonnetje, op het balkonnetje, uitzicht over zwembad, Albufeira en de zee, eindelijk tijd gemaakt voor een vervolgverslag. Ik heb nog geen eigen internet en slaande ruzie met mijn nieuwe laptop, dus de aanvoer van nieuwe verhalen geschiedt enigszins ad-hoc. Wat ik nog van plan ben is uit te testen of ik niet voor de ingang van een hotel kan gaan staan en meeliften op hun WIFI net.

Na de aankomst in Lissabon op woensdag, op donderdagochtend om 9 uur in de lobby van het hotel mijn Nederlandse begeleider Bart ontmoet. Bart is een gepensioneerd ex-ambassademedewerker die als sinds 1964 oorspronkelijke via de kerk het Iberisch schiereiland bewoont, met de nadruk op Portugal en die ook nu nog regelmatig voor consulaire zaken wordt ingehuurd. We hadden meteen een goede klik en Bart had zich terdege voorbereid op deze missie. Zo had hij bijvoorbeeld al de inschrijfformulieren voor de bank meegenomen, om snel zaken te kunnen doen. Zoals door de a.s. collega’s geadviseerd togen wij naar de Millenium bank. Daar wierp zich het eerste hobbeltje van het Portugese systeem op: voor inschrijving had ik mijn “numero de contribuente” nodig (keurig geregeld hoor), maar alleen accepteerden ze de computeruitdraai niet: ik moest mijn originele kaart laten zien. Nou schijnt Millenium zich te mogen verheugen op extra aandacht vanuit de overheid vanwege vermeende malversaties in Spanje, dus dat geeft mogelijk de verklaring voor hun moeilijk doenerij. Op advies van Bart gingen we dan maar naar “financas” om te zien of die niet een officiëler document konden reproduceren als bewijs dat ik een Portugees fiscaal nummer heb. Problema 2: nog 100 nummertjes voor ons. Moreel onverwoestbaar stelde ik voor eens te kijken wat een andere bank zou doen. Aldus stapten wij de Santander Totta bank in waar een knappe en alleraardigste jongedame geen enkel probleem maakte. In no time was een bankrekening geopend, op mijn adres in Albufeira, met doorlopend krediet, internet toegang en al. En als ik er niet uit kwam, mocht ik haar, Sandra, altijd bellen of mailen…
Verheugd over dit vlotte resultaat even een kopje koffie met iets lekkers gescoord. Bij het afrekenen pakte ik nietsvermoedend een briefje van 20, maar verslikte me toen ik de rekening zag (Lissabon, grote stad, centrum, toerisme…) €5,60! Toen kon de taxi er natuurlijk ook wel vanaf, en voor €6 euro met tweeën laten verplaatsen naar het andere eind van de stad, de Ordem. Openbaar vervoer zou duurder zijn geweest.
De Ordém dos Médicos is gevestigd in een oude, statige villa met dito inrichting en sfeer. Je wordt daar nog als “dokter” aangesproken. Men weigert echter principieel iets anders dan Portugees te spreken. We werden vrij snel bij een vriendelijke dame gebracht die begon uit te leggen wat ik allemaal nodig zou moeten hebben voordat ik als arts aan het werk zou kunnen in Portugal. Wij onderbraken haar echter, want volgens ons hadden we die lijst al compleet. Met een licht verbaasde blik begon ze mijn documenten in te zamelen. Terloops werd gemeld dat sommige zaken niet meer nodig waren, zoals een geboortebewijs en gek genoeg mijn registratie als huisarts bij de HVRC. Helemaal vertrouwde ik dat niet, maar toch, ik hoefde ze niet achter te laten. En toen kwamen de documenten van de overheid: geen apostilles, geen legalisatie, omdat mij in Rotterdam verzekerd was dat dit niet nodig was omdat het overheidsdocumenten betrof; om die redenen hebben ze daar ook geweigerd deze te legaliseren. De dame van de Ordem dacht er anders over. Na uitgelegd te hebben dat ik, ook al zou ik dat hebben gewild, geen legalisatie van deze documenten kreeg, mochten we een handgeschreven verklaring opstellen waarin we uitlegden waarom de documenten niet gelegaliseerd waren. Die werd dan bij de documenten gevoegd en zouden beoordeeld worden door de advocaat die over de acceptatie van de stukken zou gaan. De procedure is dan als volgt: binnen 2 maanden laat de Ordem weten of ze de documenten überhaupt accepteert, en dán pas kan je je inschrijven voor de procedure! Besef wel, dit is allemaal onwettig en zou door het Europese gerechtshof onmiddellijk worden vernietigd, maar dan ben ik natuurlijk een paar jaar verder. Al met al waren we rond het middaguur klaar! Na nog een heerlijke lunch van een visprutje met rijst, afscheid genomen van Bart en de auto opgehaald bij het hotel. Iedereen die naar Lissabon gaat: gan naar hotel Bótanico. Ze doen alles voor je. En toen de laatste etappe aangevangen: op naar de Algarve.

Rond de klok van half zeven werd ik in Albufeira hartelijk ontvangen door mijn Nederlandse collega Heino en zijn vrouw Brigitta. Op hun terras met uitzicht op zee met een biertje genoten van de eerste Algarve zon. Daarna werd ik naar mijn appartement gebracht, wat werkelijk buitengewoon luxe is, zeker voor Portugese begrippen. Een enorme parkeergarage waar ik 2 plaatsen heb, een berging waarin naar believen ruimte is voor de meeste meubels die we hebben of een kolonie kinderen, een twee slaapkamerappartement met een ruime woonkamer, luxe keuken met afwas- en wasmachine, een badkamer met yacuzzi, satelliet tv en het uitzicht zoals ik on de eerste zin van dit stukje heb beschreven, en achter mij het voetbalstadion. Ik denk dat ik het hier wel ga redden .
Brigitta en heino namen me daarna mee uit eten bij een door Engelsen gerunde tent in een dorpje in de buurt: Guia. Heerlijk eten, heel gezellig met zijn… drieën. Iedereen vlucht blijkbaar als dokter Pijman uit eten gaat.

Vrijdag zou ik een dagje meelopen om maandag aan de gang te kunnen. Wat ik heb kunnen meemaken van de patiëntenzorg bevalt me die prima: hoge kwaliteit tegen een faire prijs. Je bent commercieel, maar de patiënt krijgt er dan ook wat voor. Helemaal goed, en omdat ik een dopplerapparaat en een spirometer in mijn bagage heb kan de dienstverlening meteen uitgebreid worden. (Oeps, een hoop gejuich achter mij: er is gescoord). Met de visites die ik ook moest meemaken wilde en wil het nog steeds niet vlotten. Slecht voor de business hoor! Een deel van de vrijdag werd echter verdaan aan het regelen van… de Ordem. Collega en praktijkeigenaar Bernie was “not amused at all” over de gang van zaken in Lissabon en stond erop dat ik met de oorspronkelijk door Heino geadviseerde bemiddelaar en advocaat (het is dus een accountant maar dat wist Bernie niet) stand te pede terug zou gaan naar Lissabon om ter plekke iemand daar over de balie te trekken. Als ik geen voorlopig bewijs had dat mijn procedure was opgestart kon ik niet werken. Bijna was ik al een vliegticket terug gaan regelen, maar een telefoontje met deze adviseur leerde dat de zaken gewoon gaan zo als ze moeten gaan en dat Heino dit ook had mee moeten maken (dat was Heino zelf vergeten), maar dat deze er geen last van heeft gehad omdat hij zijn procedure netjes 8 maanden vóórdat hij begon had gestart en niet 3 dagen van te voren. Toen was alles weer goed, behalve dat er wel een ontvangstbewijs moets komen. Guida, de half Portugese en half Aziatische praktijkmanager belde met de Ordem en kreeg als antwoord: we willen best zo’n document schrijven, maar de dokter vroeg er toch niet om… (er is weer gescoord hoor ik). Gelukkig wil Bart als hij weer in Lissabon is dat nog wel even oppikken. En wat dan verder nog: mijn fiscaal nummer is niet goed geadresseerd. Guida zou dat even met mij gaan regelen bij finanças: we trekken nummer 53 en… nummer 53 is aan de beurt! Helaas dat was dus nummer drieënvijftig van de VORIGE 100 nummertjes. Le Histoire se repete. ’s Middags terug, toen waren ze al bij nummer 78… En als je vandaag voor half zes niet wordt geholpen, mag je maandag een nieuw nummertje komen trekken. We zijn maar naar de PT gegaan (de Portugese KPN). Goed nieuws: in mas o menos 14 dagen krijg ik een eigen telefoon en ADSL aansluiting. We wachten maar af…

’s Avonds zou een plaatselijk blues-bandje hun seizoen openen. Afgesproken om eerst met Heino en Brigitta te gaan eten in een tipiuco Portugese tent waar ook veel Portugezen komen. Bediend door Ana, gerechten van €6-8 en eenvoudig maar lekker (al zijn spare-ribs hier speklappen). Inclusief de wijn zou alles volgens de kaart zo’n 30 euries moeten kosten. Brigitta beweerde dat ze pas nog met Frits en Ineke, vrienden van hun die we later zouden ontmoeten, met zijn vieren €24 kwijt waren, maar dat kon toch echt niet als je de kaart zo zag. Ok, ik heb het etentje aangeboden want schatte in dat ondanks mijn tijdelijke werkeloosheid Bruin dit nog wel moest kunnen trekken, en verslik ik me toch weer: een rekening van wel 19 EURIES!!! Vooraf brood met olijven, sardinepasta en kaas, 2x zalm, 1 keer spareribs, allemaal een toetje, water en 2 keer een halve liter wijn. Daar kun je niet tegenaan koken en dat zal dus wel vaker uit eten worden daar.

Even met Heino een visite gedaan. Het is toch wel even wennen: huisbezoek afleggen omdat iemand griep heeft en een briefje voor de verzekering nodig heeft dat ie morgen niet kan vliegen. Kan allemaal, we zijn het als Nederlandse dokters niet gewoon, maar ik heb gevoelsmatig weinig aanpassingsproblemen hiermee. Klant is koning nietwaar?

Goed, vrijdagavond dus naar de openingsavond van de band. Frits en Ineke ontmoet, pensionada-yups van midden 50 met de schaapjes op het droge en een leven hier. Frits rijdt motor dus dat zit wel goed. Ook hier alom enthousiasme en bevestiging over de goede keuze die ik heb gemaakt om hiernaar toe te komen. Iedereen wenst je succes en het voelt als een warm bad: ongedwongen, relaxed, respect voor iedereen zijn doen en laten… Frits heeft me kennis laten maken met de Medroño, de plaatselijke eau-de-vie. Gevaarlijk, gelukkig had ik een lift van Brigitta. Het lijkt echt permanent vakantie, maar er moet toch wat gedaan worden aan serieuze voorbereiding.

Met nog een heel weekend voor me op zaterdag eerst de rest van de zooi uitgepakt en toen na een telefoontje van Heino meegegaan op de eerste house-call. Niersteenpatiënt, ietsje buiten Albufeira. Mensen zijn blij dat je zonder discussie komt, dokter is blij omdat ie zonder discussie zijn geld krijgt. Heino wijdt me in in de administratieve kneepjes van het vak, de verwijslijnen, soorten briefjes en al wat meer. Je neemt als dokter heel wat meer mee op pad, waaronder ook een doos met medicijnen. Taak is dus mijn tas te herpakken en in te richten, mooi karweitje voor de zaterdagmiddag… Echter, het is de spirometer die roet in het eten gooit. Er is al een patiënt voor me geboekt komende week, maar de software wil niet werken. Zou het misschien aan Vista liggen? En natuurlijk ook nog e-mail en msn-contact. Zelf even kunnen kijken hoe ons huis nu op Funda te koop staat. Gevolg is wel dat ik pas om 6 uur ga boodschappen doen is een hele grote soort Albert Heijn, de Modela. Al gauw heb ik in de gaten dat met een bonuskaart aanzienlijke kortingen zijn te verkrijgen, dus de volle winkelwagen laten staan, weer naar buiten gegaan en ingeschreven voor zo’n ding, je krijgt hem meteen mee. De uiteindelijke rekening is dan toch wel vrolijkheid hoor. Vanavond mezelf maar verwennen met een lamskoteletje, sla, een kaasje met natuurlijk port en een chocoladetoetje. Als huisman alleen moet je wat, en iedereen kent ons motto: slingers moet je zélf ophangen. De zaterdagavond wordt afgesloten met de laatste puntjes op de “i” voor wat betreft het uitpakken en installeren van mijn spulletjes en een DVD-tje, het is weer omgevlogen.

Vandaag, 1 april heeft Erwin Krol me voor de gek gehouden. Het zou regenen maar het is stralend blauw met hééél soms een wolkje. Windje is nog wat fris, maar balkon toch lekker. Vanwege mijn aanvang van werk morgen heb ik er ook een zondag wasdag van gemaakt. Nu nog even een nieuwe poging mijn tas in gereedheid te brengen en dit verslag op het web, en dan lekker zondagavond relaxen… O ja, ik zoek een fotosponsor. Morgen gaat het dan echt beginnen, maar eerst een nummertje trekken bij finanças.