Emoties

Woensdag 28 maart, Pedro el sobre solo caballero (vrij naar Lucky Luke).

Een dag vol emoties. Hotel Cachava (= “stompje”) had nog iets minder Spartaans: vloerverwarming (vermoedelijk omdat er bij toeval verwarmingsbuizen liepen). Droog je wel uit ’s nachts. Volgende morgen vroeg uit de veren om voor vertrek nog even het dorp te verkennen. Bleek het nog donker te zijn. Eerst dus maar ontbeten, afgerekend en weer een poging: hangt de hele berg in de mist. Toch maar gaan wandelen, en daar had ik geen spijt van. Het ene nevelige plaatje nog mooier dan het andere, je voelde je echt in de middeleeuwen. Na ruim een uur dolen toch maar op weg gegaan richting Portugal. Wederom Granados luid schallend door de auto. Tegen het middaguur bereikte ik de Spaans-Portugese grens, en toen kreeg ik toch een raar gevoel; je kruipt een soort pas over en daar ligt het dan: je nieuwe land, waar je je geluk hoopt te vinden. Buddha zei al: “er is geen weg naar geluk, geluk is de weg”, maar tóch, het deed me wel wat. De enige muziek die de stemming een beetje kon weergeven was van Gershwin, Rhapsody in Blue (ik heb geen Fado bij me) en An American in Paris (ook zo’n vreemde vogel in in een vreemde plaats). Vervolgens een omweg naar fatima gemaakt. Zoals gezegd had ik beloofd daar een kaarsje voor iedereen op te steken, en ter voorbereiding Inesse Galante met 2 versies van het Ave Maria geluisterd. Het Sanctuario was indrukwekkend. Een enorm plein (geschikt voor Pauselijke missen), een kerk, een overkapping over het kapelletje waar de verschijning moet hebben plaatsgevonden en een stookplaats voor kaarsen. Om het verschijningskapelletje diverse pelgrims die op hun knieën rond de kapel schuifelden. Ook hier werd ik door emoties bevangen. Stilletjes op weg gegaan naar Lisboa en na 2300 km vanuit huis in 2 en een halve dag om 18.00 plaatselijke tijd gearriveerd. Natuurlijk de TomTom verkeerd ingesteld, zodat ik in de spits naar het centrum mocht rijden. Maar wel een geweldig hotel: vriendelijk, welkomstdrankje, draadloos internet op mijn eigen laptop, gratis parkeerplaats met toezicht, en heel centraal. Na wat skypen met mijn liefde thuis lekker naar de Bairro Alto geslenterd en íets te snel mij een restaurant met fado binnen laten lokken. Eten was redelijk, fado was mooi, alleen… ik was driekwart van de maaltijd de enige gast. Het was dus leuk maar eenzaam, maar niets om de moraal te breken. Morgen gaat het echte werk van start: aanmelden bij de Ordem dos Médicos… het zal mij benieuwen…