Aan de Camino de Santiago

Dinsdag 27 maart, de dag waarop de Portugal move steeds meer op een bedevaart gaat lijken…

Het alternatief voor de Volkskrant bleek de Guide Michelin Spanje& Portugal, maar daarover later meer. Om half acht aan het ontbijt na een paar prachtige zonsopgang nevels op de plaat te hebben gezet. De waard had een eigengemaakte vijgenjam, dat kwam 1 keer per 5 jaar voor en nu dank zij de hete zomer. Bij vertrek begreep ik waarom het nog wel eens wil mislukken: de vorst mocht van de autoruiten worden gekrabt. Na nog even binnendoor lang de Loire te hebben gereden maar weer de autoroute gepakt, anders kom je d’r nooit. Prachtig weertje, André Hazes en Frans Halsema voor het ochtendsentiment en lekker op pad. Na Bordeaux betrok de hemel echter en de Pyreneeën in met slecht weer was geen echt pretje, dus pas rond 4 uur de Spaanse grens bereikt. Bij één van de laatste tankstations eindelijk de eerder genoemde Guide Rouge van Spanje en Portugal aangeschaft, zodat ik eens kon gaan kijken waar ik voor de nacht mijn kamp zou opslaan. Psychologisch moest en zou dat voorbij Burgos zijn, want toen ik ’s ochtends weg ging was het volgens KeesKees, pardon TomTom nog 14 uur rijden en 1500 km naar Fatima waar ik besloten had nog even langs te gaan, en Burgos was net niet ver genoeg óver de helft. Daarnaast is Burgos zelf een grote stad en dus niet geschikt voor een kleine volgeladen Ka, en last but not least heeft Burgos bij mij nog steeds de nare smaak als plaats waar in het studiejaar 1975-1976 3 ETA leden zijn opgehangen door het Franco-regime. Geen Burgos dus, en toen bracht de guide uitkomst: Castrojirez, 40 km voorbij Burgos, volgens de guide behept met een eenvoudig en rood gekleurd (dus bijzonder) hotelletje genaamd Cachava. TomTom leek wel KeesKees want kon wel de plaats maar niet de straat vinden, maar vooruit maar… Ondertussen in de pleut door de Nierepeeën. Veel wegwerkzaamheden, een heuse file en na de grens weer één vanwege een ongeluk op de andere rijbaan. Een vrachtwagenchauffeur had zijn dingetje op zijn kant weten te leggen, wat een puinhoop. Op zich toch bijzonder dat je dat voor mekaar krijgt. Na de Pyreneeën werd het weer gelukkig beter en was het genieten van de Spaanse hoogvlakte met nog overal sneeuwresten. Onbegrijpelijk dat dit eind maart nog aanwezig is in een land waar het zomers +40o is. Toch een echt landklimaat dus. Nadat ik heb kunnen reserveren voor mijn pleisterplaats en dus interne rust had verworven heb ik menig maal een parkeerplaats aangedaan om foto’s te maken. En dan de muziek: keihard pianomuziek van Granados, één met het Spaanse land, geweldig!
Tegen zonsondergang de weg naar Castrojirez ingeslagen, ademloos… en toen het dorpje zelf: kasteel op de heuvel, oud dorp er tegenaan en net daarbuiten nog een extra kerkje; sprookjesachtig. Eénmaal in het hotelletje gearriveerd vielen de schellen van de ogen: blijk ik in een oord te zijn beland op de Camina de Santiago de Compostella! Zomaar geprikt uit de Guide Michelin! Voel me toch een beetje cultuurbarbaar, Rust, Spartaanse kamer (wel douche, geen tv, geen telefoon), onbereikbaar voor gsm netwerken en op het eerste gezicht géén internet… of tóch? Ik had op het kantoortje een doos met een ADSL router zien staan, maar nee hoor, mijn WIFI kaart zag geen netwerk. Het leek dus een échte pelgrimage, gestart met een bezoek aan het Hasseltse kapelletje op zondag en nu de Camina de Santiago als tussenstop op weg naar Fatima… Er zijn vast vrienden die trots op me zullen zijn . Na de eenvoudige doch voedzame maaltijd (viskroketjes, aardappels en baccelau (stokvis) gestoofd in saffraan, ternera (rundvlees) a la plancha met frietjes en een flannetje, geflankeerd door Rioja tinto) bleek er plotseling een Engels sprekende meneer aanwezig: de nieuwe eigenaar vanaf 1 april. En hij was bezig met het netwerk! Afijn, code gekregen en lekker ff met thuis kunnen chatten en mail kunnen lezen. God heeft begrepen dat deze Pelgrim toch ook de elektronische snelweg nodig heeft om zijn tocht te volbrengen… En nu lekker in bed met dit verslag en de Granados vertolkingen van Alicia de la Rocha. Hasta mañana!