VIND JE WEG IN DE ALGARVE

Over de afhankelijkheid van navigatiesystemen en andere zaken.
Het is soms moeilijk om wat te schrijven over je werk, zeker als je als dokter je beroepsgeheim moet bewaren of als ondernemer de je concurrentiepositie niet wilt ondermijnen. Er is echter een aspect wat zich wel leent voor een nadere beschouwing: de kunst van het visite rijden.
Onze praktijk doet“house-calls”, en er is 24/24 uur iemand beschikbaar. Het is ook heerlijk, om met het Fordje KA of op de BMW-bike een beetje rond te toeren op weg naar patiënten die om uiteenlopende redenen de dokter liever bij hen zien komen dan andersom. Nu is het natuurlijk voor een relatieve nieuweling als ik nog wel even zoeken als je de weg niet kent. Gelukkig heeft mijn schepper mij voorzien van een uitstekend oriëntatievermogen, dat zoals ik aan den lijve heb ondervonden, vooral vaart op de zonnestand. Hoe ik dit te weten ben gekomen? Het antwoord is éénvoudig. Slechts één keer in mijn leven zat ik er qua richting echt volkómen naast (kleine missers tel je natuurlijk niet mee) en dat was in Brazilië, waar ik een volle dag het gevoel had dat we naar het zuiden gingen terwijl het omgekeerde het geval was. Oorzaak: ik had mij niet gerealiseerd dat we op het ZUIDELIJK halfrond waren. Maar dit terzijde, dank zij mijn interne kompas heb ik in 4 maanden heel erg goed de weg weten te vinden als ik de dames van de praktijk mag geloven. Dat gaat natuurlijk niet vanzelf, en ook wel eens mis omdat je domweg niet weet waar je naar toe moet. En dan ben je afhankelijk van hulpmiddelen.
Het eerste hulpmiddel dat ik voor mijzelf in gedachte had was onze good old TOMTOM, geupgraded met een kaartje Europa. Op de heenweg hiernaartoe bracht het ding me op een fantastische wijze naar mijn hotel in Lissabon, maar hier aan de Algarve hapert er toch wat. Als het ding de straat die je wil bereiken al kent, dan zijn huisnummers of poscodes hieraan volstrekt niet te peilen. Aanvankelijk loste ik dit op door bekende hotels en appartementencomplexen vast te leggen op hun GPS positie, maar naar gelang de tijd vorderde, blijken de plaatsen van deze toeristische onderkomens vrij makkelijk te onthouden te zijn en rechtvaardigen zij geen vaste plek in het TOMTOM-geheugen. Maar er zijn natuurlijk ook andere categorieën verblijven, wat te zeggen over de gigantische villa’s, vaak opgetrokken in de middle of nowhere. Hierbij kun je er ook verzekerd van zijn dat de (tijdelijke) bewoner niet in staat is uit te leggen waar het door hem of haar gehuurde vakantieoptrekje ligt… Met een plaatselijke KeesKees (of CarlosCarlos zo je wilt) ben je dan toch een stuk beter af.
Natuurlijk is er nog het fenomeen kaart. Maar een (wegen)kaart in Portugal, of deze nou zelfgemaakt is of officieel cartografisch, heeft ook zo zijn beperkingen. De kaart die ik van Albufeira heb toont wel de meeste Hotels en Appartementen, maar geen afzonderlijke villa’s. Als je geluk hebt dan wil degene die de visite heeft aangevraagd je wel ontmoeten bij de één of andere supermarkt of kroeg, echt betrouwbaar is dat natuurlijk niet. Ik moet wel zeggen dat ik dankzij zo’n afspraak wel in een heerlijke patisserie ben beland. Alternatief is de goedbedoelde, door huizenbureau’s zelf getekende kaart. Dán blijkt dat kaarten maken, iets waarmee de Portugezen als ontdekkingsreizigers toch een zeker reputatie hebben hoog te houden, een echt vak is; verhoudingen kloppen niet, wegen lopen ineens heel anders, oriëntatiepunten staan nét even verkeerd ingetekend. Nu is dat wel overkomelijk als het een kaart van een verzameling vakantieappartementen en –bungalows a la Landal Greenparks betreft, want dat is beperkt tot één terrein en bovendien kan je nog altijd terugvallen op de bewaker of de receptie. Een stuk lastiger is een kaart van een villa-verhuuroffice. Op de motor, gewapend met zo’n kaart, ging ik op zoek naar een vakantiehuis ergens in de Algarviaanse bush. Op de rotonde aangekomen waar ik een duidelijk getekende weg moest inslaan, was de hele weg er niet. 3 kwartier, 4 telefoontjes en een verloren lunchpauze later mocht ik op aanwijzingen van de “rep” (betekent representative) het optrekje van een geheel andere weg benaderen, om vervolgens te belanden op een “dirt track” van losse gravel met een helling van 45%; dat is héél spannend met een oude BMW R65 in plaats van een moderne “off the road” motor. Uiteindelijk liep alles nog goed af en ben ik ook weer veilig teruggekomen, waarover ik kan zeggen dat ik daar toch echt blij om was op vrijdag de 13e…
Zoals jullie bekend is, kan het altijd nóg erger. Tijdens mijn laatste dienst stond er weer een huisbezoek op het programma in een door iedereen behalve twee toeristen verlaten oord (maar wel met zwembad). Dit keer nóch kaart, nóch TOMTOM voorhanden, maar een gedetailleerde uitleg van een office-medewerkster die net voor (hun) sluitingstijd de boodschap van een zieke cliënt had aangenomen. Ik had nog een poging gedaan de partner van de zieke zover te krijgen om elkaar te ontmoeten bij supermarkt Oceanus, een alom bekende “landmark” in die omgeving, maar nee, dat vond deze persoon te eng. Of ik dus op de rotonde van de weg van A naar B LINKSAF richting A wilde gaan om dan VOOR een uitbaterij genaamd “O Cantinho” maar rechtsaf te slaan op een kleine weg en dan etc. etc. Dat was een makkie, dacht ik, maar voor de zekerheid vroeg ik een telefoonnummer, dat prompt werd verstrekt (het noodnummer van de collega die bereikbaar was NA sluitingstijd wel te verstaan). En ja hoor, de wet van Murphy ging weer aan de haal met me: in de betreffende buurt geen kantine te bekennen, het opgegeven telefoonnummer klopte niet en jij net Remy uit “Alleen op de Wereld”. Gelukkig hebben we een dot van een assistente, boordevol Britse humor, behoorlijk sarcastisch en bovenal bereikbaar, ondanks het feit dat ze op weg was naar haar “gym”. Ze was graag bereid om namens mij de betreffende organisatie alsnog via het goede noodnummer te bereiken, en kreeg de volgende routebeschrijving: op de rotonde van de weg van A naar B ga je RECHTSAF richting B, om NA “O Cantinho” rechtsaf te slaan etc. etc. Snel uitgerekend dus precies 180o de andere kant op in vergelijking met de eerst verkregen routebeschrijving… ben je dan kansloos als eenzame cowboy of niet? Volgens mij heten die reisgidsen niet voor niets Lonely Planet. En wat voor licht werkt er op zo’n bureau?
Achteraf is het natuurlijk allemaal erg amusant om te vertellen. Het enige wat ik nog niet heb gebruikt is het ouderwetse kompas. Maar dan heb ik waarschijnlijk ook nog een satelliettelefoon nodig, want er zijn ook uithoeken waar mijn gsm het niet eens doet. En ik vind het in het algemeen ook geen straf, dat rondrijden in het zonnetje, zolang je maar niet het idee hebt dat je er stapels werk voor je blijven liggen. Overdag, met andere collega’s die ondertussen gewoon doorwerken op de praktijk, is het dus heerlijk, dat visites rijden. Als je alleen bent is het alleen een stuk lastiger als je de weg niet vindt, maar het is over het algemeen zeer dankbaar werk: je patiënten zijn dolblij dat je de moeite hebt willen nemen ze te bezoeken, want bedenk wel, als ik, als dokter die de buurt geacht wordt te kennen, al moeite heb om mijn weg te vinden, wat dan te zeggen van de argeloze, en op dat moment ook vrij hulpeloze toerist? Uiteindelijk leiden er meerdere, maar ook weer niet álle wegen naar Rome, alhoewel je ook soms toch ook weer verassende plekjes tegenkomt (zie foto).